Afgelopen zaterdagochtend een audioliefhebber op bezoek, komende vanuit Voorburg. En zoals wel vaker gemeld, één van de leuke dingen voor ondergetekende is dat muziekliefhebbers toch graag hun eigen muziek meebrengen. Helemaal prima uiteraard, hoewel ik altijd een luistersessie start, liefst met muziek die de bezoeker niet of nauwelijks kent.
De humor die de Voorburger meebracht, maakten er een uitermate leuke sessie van. Oh ja, ik vergeet bijna te melden dat deze muziekliefhebber aan het zoeken was naar een nieuwe draaitafel in z’n audioset. Eigenlijk al vrij snel kwam de Dark Star Silver Shadow ter tafel en al snel werd er een picture disc opgelegd van Iron Maiden. Om eens te horen hoe dit klinkt op een high-end systeem. Nou, u mag best weten; behoorlijk beroerd eigenlijk.
Maar zeg nou zelf; prachtig is het wel. De overdaad aan fantasie van dit soort picture discs doet me altijd grinniken. En volgens mij zijn deze stoere mannen zachtgekookte eitjes, die elke zondag keurig op tijd, gekleed in colbert en gepoetste schoenen bij hun schoonmoeder op de bank zitten; koffie met appeltaart en een toef slagroom. Hahaha, ik zie het al voor me.
En het schetste niet helemaal m’n verbazing; Edwin wist de teksten van A tot Z mee te zingen! Jawel waarde lezers, voor ondergetekende puur jeugdsentiment. Ik ga bij m’n volgende koorrepetitie eens vragen aan de dirigent of we ook een nummer van Iron Maiden in ons repertoire kunnen opnemen. De dirigent is ook vijftig, dus moet kunnen, toch?
En de Dark Star Silver Shadow gaat er komen, voor de behangen Maiden-muur. Maar niet vanwege Maiden; maar een zeer veel beter opgenomen elpee van een beroemde saxofonist deed hem watertanden. De DSSS gaat er komen en uiteraard persoonlijk opgebouwd en afgeregeld ter plekke door ondergetekende. En wat nog meer; hij blijkt ook een liefhebber te zijn van Mahler. ’t Moet toch niet gekker worden; maar is het zo gek…?
