Waarde lezer, eergisteren heb ik besteed om een ‘rondje Nederland’ te doen, teneinde iedereen persoonlijk te ontmoeten en te zorgen dat de bestelde goederen correct hun werk gaan doen. Allereerst ’s ochtends bij een jongeman, wonend in Amsterdam centrum het element Phoenix van het merk Transfiguration ingebouwd en afgeregeld. Altijd bijzonder om het contrast te ervaren; de hoeveelheid energie en het geluidsniveau op straat is best overweldigend voor een Provinciaal als ikzelf, terwijl op de tweede en derde etage van een gerestaureerd pand, een weldadige rust heerst. En een Italiaans opgebouwde espresso. En na vervanging van het element, een Grotesk Grijnzende jongeman.
Daarna doorgereden naar Voorburg, alwaar een ongeduldig lachende Edwin me stond op te wachten met een bezoekersparkeerpas. Een jongeman van middelbare leeftijd. En een heerlijk gezette koffie. Jawel, u leest het goed. Want ondanks dat ik een liefhebberij naast het rood uit de Bourgogne en midden Italië heb, is het juist koffie; indien met aandacht gezet, waar ondergetekende van geniet. En kraanwater uit de Veluwe. Maar dat alles terzijde.
De Dark Star Silver Shadow van Transrotor heb ik ter plekke opgebouwd, voorzien van de gewenste Jelco toonarm en het element van Edwins oude draaitafel geplaatst. Eerst maar eens een tijdje hiermee draaien, voordat anders besloten gaat worden. Want het is toch leuk om ergens naartoe te kunnen leven. Maar voordat ik met de opbouw van de D.S.S.S begon, toch nog even geluisterd naar z’n gaap- en slaapverwekkende niet-nader-te-noemen platenspelert. Ja, u leest het goed: platenspelert, want Edwin is behoorlijk Hagenees.
Het is best begrijpelijk waarom velen onder u betwijfelen of een beter draaitafel loopwerk zoals Transrotor draaitafels, een meerwaarde is ten opzichte van de bestaande draaiert. Met plezier laat ik het u hier in de winkel horen. De elpee van Miles Davis ‘Kind of Blue’ is bij de meesten van u een oude bekende. De versie van Edwin is erg goed, maar klonk als een natte krant; duf, suf, en zwaar een belediging voor Miles. Het is wat onaardig geschreven en ik hoop niet dat ik u hierdoor belast met een toekomstig slaapgebrek. Met het afspelen op de D.S.S.S. blijkt opeens hoezeer er leven in de brouwerij komt. In feite een ruimschootse verbetering van elke audiofiele parameter; dynamischer, krachtiger, de muziek klinkt sneller, een groter holografisch beeld en het geluid wat ervoor uit de speaker kwam, staat nu compleet los van de weergevers. De Groteske Grijns kwam niet meer los van z’n gezicht.
Het leuke was dat ik de gitaren collectie mocht komen bewonderen. En bleek ook dat Edwin een zeer verdienstelijke gitarist is. Met pretogen vertelde hij me diverse anekdotes en geschiedenis over de verschillende modellen. En dat toverde bij mij natuurlijk weer een Groteske Grijns op m’n gezicht; u mag best weten; ondergetekende houdt erg van anekdotes. Maar dat terzijde. Om maar een paar modellen te noemen; een klassieke Pedro Maldonado; een flamenco gitaar Hermanos Conde en Antonio Raya Pardo; een zgn. Steel string van Lowden, electrische gitaren van Gibson en Paul Reed Smith. De verschillende snaarsoorten, snaardiktes, snaarmerken, klankkasten, afmetingen, houtsoorten, vormen. Het lijkt warempel wel audio!
Na Edwin ging de reis verder naar Hilko in Barneveld, ook alweer een jongeman van middelbare leeftijd. Alwaar ik hem z’n nieuwe luidsprekerkabel van Tellurium Q mocht overhandigen; de Ultra Black. En ik ontving een Groteske Grijns. Uiteraard was er ter vergelijking met Hilko enkele weken ervoor geluisterd naar de Black en Ultra Black. Wat zijn er toch een hoop Grotesk Glunderende Grijnzende mannen. Een welbestede dag.