Koopzondag… Met het beloofde vooruitzicht om aan het eind van de middag ‘bier met bitterballen’ te krijgen, wisten m’n lief en tienerdochter me mee te lokken naar de binnenstad van Groningen; hoera…?
Tienerwinkels, gevuld met glimmende gymschoenen; te kleurig om op te noemen; verveelde winkelbediendes, duwende en trekkende mede ‘genieters’. Kent u het; winkel-in- winkel-uit? Dat gun je toch niemand. En alles moest bekeken worden, voordat de definitieve keuze gemaakt kon worden.
M’n grootste verbazing…? Muziek in winkels; vooral bonkend en m’n onrust aanjagend en veroorzakend dat ik telkens zo snel mogelijk weer buiten wilde zijn. ‘Waarom willen winkelketens me na een bezoek, met hoofdpijn opzadelen, vroeg ik me telkens af. Ik heb toch niks gedaan?
De hoeveelheid indrukken die de huidige bewoner van de planeet alsmaar te verduren krijgt, is naar mijn idee in zulks een hoeveelheid, dat de bedoelde aantrekkelijkheid van te luide, bonkende muziek toch echt een ongevraagde overkill is. In elk geval tijdens winkelbezoek. Of ben ik oud aan het worden? Ik vroeg het de 18-jarige en ook zij beaamde dit. Gelukkig maar.
Als winkelier wil je je bezoeker toch verwennen met een prettige ambiance. Waar je niet door de verkeerde dingen afgeleid wordt en waar je je meer als vriend dan als vijand voelt.
Waarom niet een landelijke verplichting tot het laten horen in winkels, van slechts rustgevende pianomuziek; bijvoorbeeld de Nocturnes van Chopin… of van John Field. Was de laatste trouwens niet de uitvinder van dit intieme pianospel? Ik hoorde laatst iemand vertellen dat deze geweldige pianist in zijn leven een tijd bekend stond als ‘dronken John”. Hmmm, vast niet vanwege ranja.
Gelukkig; m’n biertje in begeleiding van bitterballen met mosterd, smaakte me heerlijk. Weer thuisgekomen heb ik aan het eind van de avond een cd opgezet van ‘dronken John’; van harte aanbevolen voor een mooie weekafsluiter..
