Waarde lezer, elk jaar zo op het eind, vieren we in kleine kring het feit dat ik in 1967 geboren ben. Een herhaling van zetten die mij op m’n huidige leeftijd niet meer uit m’n slaap houdt, zoals een jong kind dat veelal wel heeft. Mijn tederbeminde wederhelft besloot me een cadeau te schenken; een set tuinlaarzen. Maar ook; heel veel boeiender, een uitvoering van Vivaldi’s ‘De vier Jaargetijden’. Dus laten we wat mij betreft het jaar inluiden met de zo overbekende klanken van Vivaldi’s ‘De vier jaargetijden’. Maar dan een ‘recomposed’ versie door Max Richter.
Het blijft toch iets boeiends; mijn bet-bet—achter-over-grootvader Antonio Vivaldi, componeerde dit bekende stuk en ronde het af in 1723. Dus de rekensom is niet moeilijk; driehonderd jaar geleden. En nu begrijpt u ook mijn Italiaanse achtergrond en voorliefde voor het drinkbare rode goud uit dat land. Tegelijkertijd vraag ik me af hoeveel muziekstukken ‘van nu’ zullen onze nazaten over 300 jaar ook nog met enig regelmaat beluisteren. Maar dat is een terzijde.
Het stuk ‘de vier jaargetijden’ is een cyclus van 4 vioolconcerten en het zal mij niet verbazen als dit een van de meest bekende klassieke werken zijn uit de klassieke muziek. Voor het eerst werd het in 1725 uitgegeven in Amsterdam. Elk concert (seizoen) telt drie delen: snel – langzaam – snel. Het zeer opgewekte Lente thema bijvoorbeeld wordt zes keer herhaald. We horen dan vogelgeluiden, donder en bliksem. In het langzame deel sluimert een geitenhouder onder de lentezon en een volksdans sluit de lente af. Die Antonio, het is me allemaal wat.
Uiteraard zijn er vele honderden opnames verschenen, welke de compositie langzaam deed veranderen. Hoe dan ook, Max Richter pakte de Vier Jaargetijden bij z’n nekvel en heeft flink geschud. En wanneer ik de elpee dan beluister, dan wordt mijn brein bij sommige passages ook door elkaar geschud, maar op dusdanige manier dat ik geboeid blijf luisteren. De elpee heb ik tijdens de afgelopen Week van de Buis veelvuldig gedraaid en merkte dat het iedereen deed boeien. De versie van Richter klinkt; voor zover ik er iets over kan- en mag zeggen, zoals het vandaag de dag verwacht zou mogen worden: een deeltje Pärt, een vleugje Glass, een beetje Reich en holladijee, een heleboel Vivaldi! Een aanrader dus; de opname kwaliteit 8,5-9 en uitvoering een 9,5.
Als laatste wens ik jullie allen een fijn jaar, doe lief tegen de medemensch en blij oprecht.
COPYRIGHT © 2024 AUDIO21, HEERDE, DOOR MARK VAN BRAAM
