Waarde lezer, gisteren dan eindelijk een telefoontje van één van de transporteurs die de wereld rijk is: “Hallo Mark, ik sta hier met twee dozen, maar ik heb het in m’n rug. Zou je me kunnen komen helpen, want het kreng weegt 45 kilo”. Ik grinnik want ik realiseer me; de Kuzma Stabi Ref2 is gearriveerd!
Met gezwinde spoed naar de weg, alwaar een hevig transpirerende Harrie; hij had toch een geslaagde poging gedaan om ‘het kreng’ op de grond te plaatsen, blij was me te zien. En ach; met het juiste karretje is het allemaal goed te doen. U mag best weten dat dit voor ondergetekende ook een spannende dag is. De dozen staan nu klaar en de komende uren staan gepland voor de opbouw van de tafel.
Zoals te verwachten was, komt een Stabi Ref2 van Kuzma in een zeer ordelijk opgemaakte doos aan. Bij het openen wacht direct de gebruiksaanwijzing, die ik pagina voor pagina doorlees. RTFM. Nuchter en duidelijk geschreven taal, daar hou ik van. Na het uitpellen van de doos, komt onderin het chassis tevoorschijn. Het valt me bij sommige audioproducten wel eens op, dat als je ze op een foto ziet, je niet kunt inschatten hoe imposant het in werkelijkheid is; zowel wat vormgeving betreft als ook het gewicht. De Kuzma Stabi Ref2 is zo’n product welk in werkelijkheid visueel dus zoveel meer impact heeft dan op een foto.
Het chassis bestaat uit een paar lagen die perfect voelen en er perfect afgewerkt uitzien. Dat klinkt als logisch, maar neem van me aan dat dit niet zo logisch is. Hoe dan ook, het chassis is dus prachtig imposant en bijzonder fraai afgewerkt; het vakwerk spat eraf. De vier ‘poten’ die u ziet, zijn gevuld met een speciaal ontwikkelde siliconenvloeistof. In de handleiding staat dat na het neerzetten, ik minimaal 2 uur moet wachten om verder te gaan met het positioneren van het subchassis. Deze mechanische reden respecteer ik en dus tijd voor een lunch.
Na de lunch; dit keer zonder begeleiding van de rode godendrank uit de Bourgogne, ging het verder, het subchassis nam plaats op het chassis. De vier ronde knoppen zijn draaibaar, waarmee de hoogte van het subchassis instelbaar is; zowel in hoogte alsook in de mate van ontkoppeling. Daar gaat Mark natuurlijk nog mee experimenteren. Vervolgens het armboard, de olie, het subplateau, snaar aanleggen en als laatste het plateau op z’n plaats. Het geheel staat nu zeer stabiel, maar bij licht drukken op het plateau, zie je het geheel van plateau en subchassis lichtjes veren. De exacte afstelling van de hoogte gaat nog volgen, wanneer de toonarm gemonteerd is. En ik ga ervan uit dat de komende dagen ik deze instelling een paar keren ga controleren. De voedingskabel aan de voedingsunit en al snel volgen dan de eerste rondjes. Te gek vooruitzicht!
Vervolgens de Kuzma 4Point toonarm. Pffff, een gebruiksaanwijzing van 19 pagina’s en even ordentelijk ingericht in de doos. Dus opnieuw: RTFM. Stap voor stap opbouwen; je kop erbij houden en na een kleine twee uren staat er dan fier een 4Point te spelen waarbij ik in eerste instantie gekozen heb om een Dynavector Te Kaitora Rua element in te bouwen. De phonoversterker is trouwens van RCM, de Sensor2 en dat blijkt met de Dynavector een geweldige combinatie te zijn. Het ‘versterkersetje’ is de JPL voorversterker van Jadis en de monoblokken JA30 en de bekabeling is vooral Nordost en Tellurium Q. Als kers op de appelmoes, de top monitor speaker van GamuT, de RS3i.
De Kuzma Stabi Ref2 presenteert behoorlijk upfront, waarbij het direct opvalt hoezeer er een coherentie is van de muzikanten. De klank is vol energie èn vriendelijk. Er heerst een grote rust, maar begrijp dit niet verkeerd; niet een suffe rust; of een uitgeputte rust. Nee, juist een spannende rust. De drive en ritme zijn van een ongelofelijk niveau. Nogmaals; een plaatje van een draaitafel kan soms vertekenen; de Kuzma staat nu naast de Dais van Nottingham Analogue (voor insiders: ‘Daisy’, maar dat is een terzijde). En dan is de Kuzma Ref2 toch òòk echt wel ‘vet’. Wat hier nu voor m’n snufferd staat te spelen; ik krijg het er warm van!
Een anekdote; vorige week mocht ik een kabeldemo doen bij iemand in het Gooi. In een voor mij onbekende set. Ging erg prat op z’n dure spullen, maar heel veel meer dan ‘netjes’ kon ik er niet van maken. Geen live gevoel; geen aanwezigheid van muzikanten; een matig ruimtelijke invulling van de opnameruimte; te weinig snelheid, te weinig punch; een gemiddeld dynamisch vermogen en klank. Al met al een verstopt geluid met muzikanten die het postuur hadden van een kabouter met anorexia. Weet u, ik hou gewoon niet van dingen die waarde hebben gekregen door het opblazen door media en roepende recensenten. Maar die in praktijk niet meer dan heel gemiddeld presteren. Wat ik heb gezien is een ongelukkige en onrustige meneer, die duidelijk de weg kwijt is. Z’n luidsprekers stonden overigens ook niet goed. Wat was hij blij geweest indien hij gekozen had voor bovenstaand ‘setje’. De set die hier nu staat is natuurlijk ook niet ‘een setje’ van een paar honderd euro; serieuze boel, maar is geluidsmatig zo’n beetje het tegenovergestelde van m’n ervaringen van hierboven.
De Kuzma 4Point toonarm laat horen dat de combinatie van energie en rust weldegelijk af te dwingen is. Maar dan niet op de manier zoals een SME ‘V’ dat doet. Het blijft natuurlijk allemaal een kwestie van voorkeuren, maar ik hou van rust èn opwinding. Niet van rust en bedaard. En hierin gaat de Acoustical Systems Aguilar alsnog weer een stapje verder. Zeg maar een 4Point met een opgevoerde motor en een nòg verfijndere ophanging. Bij beide is trouwens middels een draaiknop, de VTA instelbaar.
Maar nu de hamvraag; ik voel hem al bij u opborrelen: “Mark; wat moeten we nou doen? De Avid Sequel of Avid Acutus? De Pluto 12A Black? De Nottingham Analogue Dais of Deco? De Kuzma Stabi Ref2?”. Mijn antwoord is dat dit zal afhangen van uw set; uw smaak, uw wensen, uw akoestiek en oké; ook of u bereid bent om uw pensioeningangsdatum wat naar achteren te verschuiven.
Voorlopig ga ik eens een tijdje heerlijk genieten van dit precisie werktuig 🙂
