Waarde lezers, gisteravond heb ik dan toch maar een poging gedaan. Ik positioneerde me voor het beeldscherm met als gesteld doel: het meebeleven van het Eurovisiesongfestival. We vielen er halverwege in. En ik keek m’n ogen uit en vroeg me na een half uur af of ik de wereld nog wel begrijp. Niet dat ik de zuurpruim wil zijn, want we hebben immers een Angela, maar het hysterie gehalte vond ik hoog. Erg hoog eigenlijk.
Zonder gekheid; dat laatste is natuurlijk een understatement. En slechts mijn mening; waar u het hier mee moet doen. Maar u moet niets. Het leek erop dat er een groep vormgevers ter werke was gesteld, met als doel om alles wat technisch mogelijk is, ook uit te voeren. Tegelijkertijd. Het lukte me om de rit uit te zitten; weliswaar met uiteindeljk het geluid op ‘nul’ en met de kleurinstelling op zwart-wit. Het gebeuren stimuleerde me om het half gevulde glas met het Bourgondische Goud bij te vullen; dat maakte de avond goed 🙂
Maar de uitslag van de eerste halve finale veroorzaakte toch wel een groteske schok. Behalve onder andere Malta, België en Nikkie de Jager, heeft namelijk ook Jan Smit de finale bereikt! Yeahhhh, onze Jan!
Ik werd prompt gebeld door mijn Roemeense neef Mihai; een wonderbaarlijke Songfestivalliefhebber. Hij was teleurgesteld dat ondanks een aardige choreografie, zijn land gesneuveld was. Hij vond het niet erg om van Cyprus verloren te hebben. Maar waarom de Volendammer in de finale was gekomen? “Wat heeft hij daar te zoeken” brulde hij door de telefoon; stoom uit z’n oren waaiende; ziet U het voor zich? “De jury zou toch van het soort ‘vakjury’ moeten zijn”.
Een sms naar Cornald Maas relativeerde de ophef van m’n neef Mihai. “smaken verschillen nu eenmaal”. En daarmee sluit ik dan af; want mogen we het daarover dan eens zijn. Toch? En oh ja, als ik het voor het zeggen had; de Franse inzending vind ik ge-wel-dig. “Voilà” vanuit haar tenen.
Copyright © 2021 AUDIO21, Heerde, door Mark van Braam.
