Waarde lezer, voor sommigen onder u is het duidelijk; voor anderen hèt dilemma: Bordeaux of Bourgogne. Er zijn een aantal vragen welke met regelmaat aan me gesteld worden. Recentelijk ging dat over het vergelijk van de Gryphon ‘Diablo 300’ met de Nagra ‘Classic Integrated’. We hebben het over top- of referentie geïntegreerde solid state versterkers.
Zou het vanzelfsprekend zijn om gelijk alle verschillen alhier neder te pennen? We kunnen toch ook eerst naar de overeenkomsten kijken, om vervolgens pas te bezien waar de verschillen zich in bevinden. Immers hebben we het hier over 2 liefhebbers-audiobonbons-topklasse-versterkers; 2 zéér gerespecteerde spelers in de wereld van de high-end audio. Twee cultmerken waar recensenten hun vingers bij aflikken. Ook voor onderstaande is zulks geldend, hoewel een letterlijk genomen glas rood de voorkeur geniet, boven het figuurlijke aflikken van m’n vingers.
Het grappige bij de Nagra is dat door de veel kleine behuizing, je denkt dat het een ‘veertje’ is, maar dan blijkt 19 kilo, oftewel 36 pakken koffie van een pond, in een keer toch een serieuze ’til’ te zijn. De Gryphon ziet er veel corpulenter uit en dat blijkt dan ook uit het gewicht van 38 kilo, welke dus niet als een verrassing komt bij het zien en het tillen.
Zoals u weet ga ik u niet vermoeien bij het vermelden van allerlei cijfers en feitelijkheden omtrent de punten en ‘i’s achter de komma. Voor mij is het belangrijkste om u vast een idee te geven waar de klankmatige verschillen tot uiting komen. Natuurlijk is het zo dat het gevoel wat een uiterlijk, imago en weet-ik-veel wat nog meer bij u oproept, zo subjectief is als het maar kan zijn. Maar klakkeloos hierdoor op voorhand een keuze maken, raad ik toch ten zeerste af. Kwaliteitsmatig en klankmatig zijn de verschillen niet immens. Maar ze zijn er weldegelijk!
De Leema ‘Sirius’ muziekserver voorziet me thans van de benodigde software en tijdens dit schrijven, speelt het Lisa Bassenge Trio, afwisselend met stukken van de cd ‘a sigh, a song’. Super relaxed en prachtig opgenomen. De luidsprekers zijn de ‘Ludos’ van het merk Diesis; een set allesverhullers zonder eigen toevoegingen, altijd erg plezierig bij dit soort vergelijkingen. Bekabeling Nordost en ook de QRT ‘Qkore’ als weldadige aardings-toevoeging.
Zo’n cd met van het soort erg lazy-loungy-jazzy muziek; prachtig, maar kan tegelijkertijd ook snel saai en een beetje flauw worden. De titelsong op nummer 7 gezet: ‘a sigh a song’, is voorzien van een hoeveelheid mystieke sferen, geluidjes die ergens in de ruimte staan; in real life gaat het over een zangeres waarvan mijn lief met een begrijpende glimlach zou zeggen: “waarom zit je zo te staren”. En juist met dit soort rustige ‘muziekjes’ laat een goede versterker van zich horen; het wordt namelijk juist nooit saai en weet me juist in de muziek te trekken; zelfs dusdanig dat je op de punt van de bank gaat zitten en dusdanig dat het glas rood telkens niet aangeraakt wordt. Wat ook maar goed is, ter voorkoming van een verhoging van het dagelijks gemiddelde; maar welja, een terzijde.
De Nagra en Gryphon zetten de klank van de piano zijdezacht èn tegelijkertijd robuust en zelfverzekerd neer; zonder artefacten. Veel high-end audioproducten vertonen een ‘opgepompt’ detail; om indrukwekkend te willen zijn en op te vallen tussen collega-producten. Wanneer iemand hiervan houdt; prima, maar het heeft niets te doen met de realistische klank- of aanwezigheid van een echt instrument of stem. Beiden bezitten niet de hardheden zoals vele solid state versterkers in een vergelijk met dit soort kanjers, ogenblikkelijk laten horen. Zoals u weet zingt ondergetekende in een pop/jazz koor en derhalve sta ik elke week naast een piano; gespeeld door Geert. Wanneer hij in vorm is; wat hij bijna altijd is, vergeet je soms je smoel open te trekken en maakt z’n spel dat je er gebiologeerd naar gaat staan luisteren. Niet handig, want er moet ook geluid uit den strottenhoofd komen, ter voorkoming dat de alten of sopranen alteveel aanwezig zijn. Klankbalans dus… en dat balanceren èn tegelijkertijd de spanningsboog opbouwen; ja daar zijn beide heren Nagra en Gryphon meester in.
De Diablo 300 speelt in die bedoelde atmosfeer net wat ‘puntiger’ en balanceert daarmee tussen een bijvoorbeeld véél zakelijker klinkende Vitus, welke ik hier recentelijk van een eigenaar beluisterde en de nòg vloeiender klinkende Nagra. De Gryphon ‘duwt’ de muziek meer uit de luidsprekers, waardoor dingen wat duidelijker worden. Niet ‘beter’, alswel ‘anders’. De Diablo 300 zet het laag net wat strakker neer, waarbij je je afvraagt hoe realistisch het is. De Nagra is nèt wat fijnbesnaarder, genuanceerder.
In het nummer ‘my heart belongs to daddy’, hoor je dat de fijndynamiek bij de ‘Diablo 300’ fractioneel voorzichtiger is; de ‘Classic Integrated’ doet dit juist wat uitgesprokener en ‘sneller’.
Met het nummer ‘Kyrie’, gezongen door de grand dame Mercedes Sosa in het (hopelijk ook bij u) overbekende Misa Criolla weet de ‘Diablo 300’ een groot koor neer te zetten. In ruimtelijke plaatsing van de muzikanten zijn de verschillen werkelijk minimaal. Wat klank betreft is de Nagra ‘Classic Integrated’ net wat zachter van klank en het voelt mede daardoor fractioneel wat intiemer.
Bovenstaande is niet beoogd alszijnde een recensie, maar bedoeld om u al lezende mee te nemen in een deel van onze waarnemingen bij het vergelijken van deze beide versterkers. Gewoon nuchter, voor deze ongewoon bijzonder begeerlijke versterkers. Op een manier waardoor u er zelf uit kunt halen waarheen u buigt; linksaf of rechtsaf. Oftewel Bordeaux of Bourgogne, zogezegd 🙂