En op zomaar een doordeweekse zondagochtend neem ik een nieuw uitgebrachte elpee van Sarah Vaughan van de plank en leg deze op het plateau van de platenspeler. Buiten op het terras ontbijten en de deur wijd open om tegelijkertijd te kunnen genieten van de muziek.
Wat mij betreft is ze hier op haar best, waarbij onder andere grootheden als Clifford Brown op z’n trompet, Paul Quinichette de tenor saxofoon aanstuurt en Joe Benjamin de contrabas strijkt en plukt.
Op het eerste nummer ‘Lullaby of Birdland’ staat deze ‘grand lady’ te scatten; op een manier waar ondergetekende jaloers op wordt. Met een timing en een vanzelfsprekende ontspanning. Zoals enkelen onder u weten ben ik sinds dit jaar toegetreden bij een jazz/pop koor en de dirigent is een begenadigd musicus die bij toetreding, enkele jaren geleden slechts 1 eis had: dat hij de te zingen nummers ging bepalen. Dus voor mijn beginnen beslist, maar ik kan me er helemaal in vinden. Op enkele nummers dienen we te gaan scatten en voor hen die (shame on me, ik wist het tot voor kort ook niet dat dit zo genoemd werd) nog niet weten wat dit is, hierbij een link naar een beroemd optreden van Sarah Vaughan: Scat Blues. KLIK HIER, KLIK HIER, KLIK HIER
Terug naar de elpee; wanneer u een fijne set heeft die de sfeer en timing goed neer weet te zetten, gaat u ofwel van uw stoel glijden; ofwel u bent al jaren geleden gestopt met roken, maar steekt spontaan een sigaar op; ofwel schenkt u een glas whiskey in, ondank dat de AA u zou willen vertellen dat dit niet zo handig voor u is.
En als uw set doet waarvan ik voor u hoop dat deze het doet, dan gaat u nadat het tweede nummer ‘April in Paris’ afgelopen is, direct een lang weekend met uw geliefde plannen in die Fransche hoofdstad, in april 2018. Dus het nadeel kan bij een fijne set zijn dat deze elpee u door het bezoek aan Parijs, een bom duiten gaat kosten.
Mocht het onverhoopt zo zijn dat u niet die neiging krijgt bij ‘April in Paris’, dan hoop ik tevens niet dat u bij de uitzonderingen van de audiofiele wereld behoort, die ergens onderweg besloot om de bestaande set te downgraden. Werkelijk waar, waarde lezers; enkele keren per jaar komt er iemand hier binnen, die me dan vertelt dat hij aan het downgraden is. Nou, als u stoom uit mijn oren wilt zien komen, moet u hier binnenkomen met dat woord, wat ik niet eens hardop durf uit te spreken: downgraden. Woest roep ik dan; de betreffende heer aan kop en staart de winkel uitgooiend: “ben je nou he-le-maal van de pot gerukt”?
Gisteren werd ik door m’n teerbeminde aan het einde van de zaterdagmiddag meegesleurd naar de binnenstad van Zwolle. Dat schijnt dan gezellig te zijn. Gelukkig werd ik beloond met een terrasbezoek waarbij witbier-met-bitterballen de veel te drukke binnenstad-ellende dan wel grotendeels weer goed maakte. En dan, mits het niet een wekelijks ritueel wordt, inderdaad niet ongezellig; maar dat terzijde. Ik vroeg haar wat die nieuwe winkel was waar ik op uitkeek: PriMark. Immers een winkelnaam waar mijn naam in verwerkt is valt me op, zo tussen 2 bitterballen door. Ze antwoordde me dat het de allergoedkoopste kleding rommel is die thans wordt aangeboden. Maleisische kinderhandjes sleutelen allerlei prut in elkaar en toen ik m’n hoofd even naar binnen stak, want ik wil dat dan toch wel eens van dichtbij zien, kwam er opnieuw stoom uit m’n oren. ‘Hoe-bestaat-het’ was het enige wat ik uit kon brengen. Waarom is de kledingwereld zo vaak aan het downgraden, vroeg ik me af. En waarom sparen mensen niet even wat langer, om een wat netter gefabriceerd product aan te schaffen? Dus u begrijpt dat ik snel weer vluchtte naar m’n witte biertje. Om verder te gaan genieten van de met de hand linksgedraaide bitterballen met aandachtig ambachtelijk gemaakte Moutarde de Dijon.
Maar terugkomend op Sarah Vaughan; het is muziek uit vooral de vijftiger jaren en er is werkelijk getracht dit op een juiste manier aan het vinyl toe te vertrouwen. En nee, niet super-audiofiel of zo. En toch durf ik te beweren dat juist met een versterker en luidsprekers die de broodnodige timing, achterliggende emotie en fijnzinnige dynamiek weten weer te geven, dat u net als ik, de plaat op het plateau laat liggen na het laatste nummer, keer op keer de naald naar het begin van de inloopgroef beweegt. Sommige dingen blijven gewoon lekker.
Totdat… de buurman of buurvrouw over de schutting roept ‘mag het nu eens wat anders zijn’? Maar ach; zij kopen hun lorren bij de PriMark; weten zij veel… Denken ook nog steeds dat hun door zegeltjes-sparen-verkregen plastic audiobarrel, net zo goed klinkt als een zorgvuldig samengestelde audioset. Wij weten wel beter hè 🙂
Zij besteden hun geld door vier keer per jaar op vakantie te gaan; dat dan wel weer. Even rekenen wat u met laten we zeggen 8 weken vakantie budget aan hifi-upgrading kunt doen; welke u vervolgens 52 weken per jaar plezier gaat verschaffen. Dan zijn zij die 8 weken vakantie plezier al lang weer vergeten en in galop naar de PriMark. Het is me wat, wonderlijke wereld.
