Waarde lezer,
Wellicht zult u bij het zien van deze fiets-foto denken: “wat heeft dit met audio te maken”. Nou, dat kan ik u vertellen. Misschien.
Toen ik afgelopen juli mijn fiets aan Max gaf, werd ik fiets-loos. Maar aangezien al vrij snel deze status van fietsloosheid nogal onpraktisch bleek, ging ik al spoedig weer op zoek naar een nieuw exemplaar. Er werden wat fietsspecialisten in de regio bezocht en ik constateerde dat de huidige modellen nogal modernistisch vormgegeven waren. En in dat moderne vond ik het allemaal nogal op elkaar lijken. Bij het uitproberen, bleek dat mijn aanname: ‘een fiets is een fiets’, niet geheel opging. Eén van de dingen die ik uitprobeerde, was het balansgedrag bij het fietsen zonder handen. Begrijpt u me hier niet verkeerd; het is niet zo dat ik voor dit experiment me ontdeed van mijn handen. Maar dat terzijde.
Ter verduidelijking, ik ben namelijk van mening dat het al fietsende, mogelijk moet zijn om met twee handen tegelijkertijd te kunnen zwaaien. Dit voor het geval ik aan twee kanten van de straat op hetzelfde moment een bekende zie, die de moeite waard is van het vrindelijk begroeten. En dan moet het fietsen zonder handen mogelijk zijn, zonder het gevaar dat het voorwiel zonder de aansturende werking der handen, een geheel eigen route denkt te kunnen gaan nemen en druk gaat zwenken. Zwenken door het wenken; daar moeten we toch niet aan denken.
Terug bij de plaatselijke fietsenmaker (en laat het toevallig zijn, dat ook hij luistert naar de naam Mark) vertelde ik hem onder het genot van een espresso, waarom ik zulke goede herinneringen had aan de fiets van m’n vader. Met van die stangen langs het frame, die de remmen gedoseerd konden aanspreken. Bescheiden stijlvol. En ik herinnerde me dat die fiets zo prettig fietste en ik beklaagde me dat op de moderne rijwielen, niet zonder handen te fietsen was. Mark begon te glimmen toen hij me kon vertellen dat op speciale bestelling, het model ‘Tour’ gemaakt kon worden. Bij het zien van het plaatje hoefde ik er niet langer dan 21 seconden over na te denken om deze klassieke kanjer in bezit te willen krijgen. Zogezegd-zogedaan; aanbetaling voldaan en het wachten ging beginnen. En dus wachten. En wachten. Kennelijk stonden er niet ergens in den lande 10 stuks in een loods en Mark garandeerde me dat deze ‘classic special’ echt alleen op bestelling geproduceerd werd.
Afijn; afgelopen zaterdagmiddag, dus ruim 2 maanden later, dan plots en onverwacht het telefoontje van Mark: “Hoi Mark, met Mark, hij is er”. Met gezwinde spoed toog ik richting het centrum van het dorp en stond de nieuwe zwarte prachtig te glimmen. Spontaan borrelde de naam op welke m’n nieuwe rijwiel als een geboren zoon, van me kreeg: HaaWee. Dit is de afkorting van Hendrik Willem. Naar m’n vader.
Het zal niet ieders kopje thee zijn, maar tovert bij het aanschouwen van bovenstaande foto, deze klassieker een glimlach op uw gezicht? Welk een genot; voorzien van alle moderne gemakken als 3 versnellingen, een voorrem, een achterrem, een slot en een voorlamp met twee standen; dimlicht en grootlicht. Het moet waarlijk niet gekker worden.
Terugkomend op de eerste vraag in de eerste zin van deze anekdote: ‘wat heeft dit met audio te maken’…. Nou, inderdaad, eigenlijk niets. He-le-maal niets.
Of wellicht indirect toch iets? Bijvoorbeeld het realiseren dat sommige klassieke huidige weergave systemen niet voor niets iconisch zijn geworden en dat tot op de dag van vandaag zijn? Als afsluiting zou ik zo zeggen; laat u zich niet gek maken en durf op uw eigen oren te vertrouwen. Ennuh, morgen ben ik niet bereikbaar; ik fiets.
