Een muziekliefhebber attendeerde me onlangs op een dubbel elpee van Muddy Waters: ‘Folk Singer’. Hij draaide deze 45 toeren elpee nadat we enkele upgrades hadden toegepast in z’n prachtige hifi set.
Ik dacht terug aan de tijd dat ik m’n eerste vakantie- en zaterdag baantjes had en die heerlijke onbezonnen tijd waarin elke verdiende gulden gespendeerd werd aan elpee’s. Met singeltjes had ik niet zo heel veel; dat vond ik zonde. Pas heel veel later begreep ik de fysieke voordelen van 45 toeren. Ook in die tijd hield ik al van muziek, waar m’n kameraden niet zoveel aan vonden; natuurlijk Queen, maar ook veel blues, waaronder Muddy Waters. M’n moeder werd gek van me en begreep niet waarom dat ‘zo hard’ moest.
Er lijkt in opnameland een tendens te zijn dat een aantal huidige bands en muzikanten achter de muziek een soort van wat ik noem ‘grijs filter’ leggen. Ik denk om een bepaalde sfeer aan de muziek toe te voegen. Een elpee die nogal geroemd wordt vanwege haar muziek en kwaliteit van opname, is de elpee van Melanie de Biasio en ik heb braaf haar elpee aangeschaft: No Deal. Aanvankelijk was ik in het totaal redelijk enthousiast. En ik weet; het is mijn mening en ik kan het goed verdragen wanneer u het niet met me eens bent, maar ik werd na enkele keren draaien nogal afgeleid van de muziek door dat ‘grijze’ filter. Het gekunstelde en onechte staat mij een beetje tegen en nogmaals; ik begrijp niet waarom zovelen waaronder ook mensen die zich ‘kenner’ noemen, zo enthousiast zijn over die opname. En natuurlijk; de opname behoort los te staan van onze mening van de muziek. Maar het is iets wat mij enkele maanden na aanschaf is gaan weerhouden om de plaat op te zetten.
Zo niet de elpee ‘Folk Singer’ en blijkt de vierde lp die Muddy maakte. De hoes is wat rudimentair vormgegeven en doet lekker basic aan. Indien u ook ervan houdt om af en toe Muddy op bezoek te hebben in uw woonkamer, die rechtstreeks tegen u aan lijkt te ‘bloezen’; in een woord: geweldig. Dit is de soort van minimalistische blues waar ondergetekende blij van wordt. En melancholisch.
Eén van de meest dynamische instrumenten is de menselijke stem. En die uithalen en wanhoopskreten die Muddy in 1964 zong, komen zo ongecompliceerd, ongecomprimeerd, filterloos, vol, schoon en super-dynamisch uit uw luidsprekers. Het is werkelijk ongelofelijk. In drie seconden heb ik deze elpee benoemd tot de referentie opname in mijn platencollectie. Een juweeltje; een ‘must-have’ en niet wachten tot Sinterklaas. Of plak desnoods nu zelf even een witte baard op uw gezicht om uw ega te overtuigen dat dit kleinood er moet komen. Direct.
