In voorbereiding op een Pathos demo, bracht ik een aantal componenten aan het eind van deze middag bij elkaar, om te bezien en te behoren of er een grotere som der delen kon gaan ontstaan, dan de optelsom van dit kwartet..
Vooruitgeschoven werd de stoel, die waarschijnlijk het vaakst is uitgelachen, in z’n stoelleven; de kenners onder u vermoeden al dat ik het over de Luisterstoel van het Deense GamuT heb. ‘Zalig zijn de onwetenden van oor’, denk ik dan. Op dit moment zit ik met de laptop op schoot, leesbril op m’n neus; want waarde lezers; ondergetekende is niet meer de jongste. Zucht. Hoewel mijn tederbeminde me af en toe ‘Jonge God’ noemt. En dat is toch waarlijk prachtig en dat zijn dan ook de zonnigste dagen van het jaar. Maar dat terzijde.
De setup is geworden; houdt u vast, vanaf de linker zijkant: De ZET3 van Transrotor, de Holborne ‘Dual Pivot’ van Holborne, die in z’n armen houdt, de AxiaS van Transfiguration. Het signaal wordt vervolgens via de phonokabel met de geheimzinnige naarm ‘Heimdall’ van Nordost, getransporteerd naar de phonoversterker van het Britse Avid, door het levend gaand als ‘Pulsare mkII’. Tot nog toe zijn de stroom begeleiders de netsnoeren van Nordost en bescheiden als ik ben, de ‘Red Dawn’. Wanneer ik m’n oog dan verder laat gaan, zijn we aangeland op laten we zeggen; links van het midden, waar de ‘Pharoah’ van Trenner&Friedl me glazig aan staat te kijken. Ik kom er zo op terug, waarom dit zo zal zijn. De spierballen komen van de in het midden staande hybride versterker ‘Ethos’ en dat is natuurijk van Pathos’ hand; u zou het niet anders wensen. Toch? De toevoerdraden vanaf deze zilvergrijze weldoener naar de luidsprekers, komen van TelluriumQ en vandaar uit gaat m’n oog naar rechts en warempel, daar staat het tweede exemplaar ‘Pharoah’.
En dan helemaal rechts staan twee groteske kandelaren met een tweetal kaarsen te branden. Waarom?
Wel waarde lezers, zoals u weet ben ik een gelukkig mensch, wanneer Cecilia Bartoli hier ‘binnenloopt’. Ook zij reageert niet om mijn tientallen verzoeken tot het laten produceren van meer muziek op elpee’s, maar die ene elpee, waarde lezers, gaat door het leven als ‘Mission’. Jaja, ook zij heeft een missie, dat moge duidelijk zijn.
De muziek op deze plaat, gaat over het leven van Agostino Steffani. Het schijnt dat deze man een spannend leven had en er lustig op los componeerde. Mooie naam toch? Zo zou ik ook wel willen heten; in plaats van Mark van Braam had ik best Agostina van Braam willen heten. Of op z’n minst Mark Steffani. Maar dit alles terzijde.
Volgens de kenners, valt de muziek op deze elpee in de vroege barok en was voor haar iets nieuws. Vergeeft u me dat mijn Italiaans niet ‘je van het’ is, maar de melodielijnen van de verschillende aria’s, de duetten die soms gezongen worden; het is van zulks een prachtige schoonheid! Soms vrolijk, soms emotioneel, soms fluisterend, soms dromerig en soms spat het de speakers uit.
Toen deze elpee uitkwam, had ik uiteraard mijn tentje al voor de ingang van de platenwinkel opgezet, om als eerste in het bezit te komen van deze zwarte hoes met vinylistische inhoud, waarop mijn klassieke heldin plots met een wel erg kaal hoofd te zien was! De uitdagende blik met haar grote ogen met in haar rechterhand een kruis naar voren gestoken. Een hoes die, nadat u deze aandachtig heeft bekeken, niet meer van uw netvlies te verwijderen is. Tot dan toe had ik in elk geval nog nooit van de barokcomponist Agostino Steffani gehoord.
Of het haar doel is, weet ik niet, maar het vocale werk van Vivaldi werd bij mij pas bekender, nadat zij inmiddels al jaren geleden een cd uitbracht, waar ik al eerder over schreef. En zo leerde ik bij het uitkomen van deze elpee ook een klein deel van de muziek van Steffani kennen.
Het schijnt dat Steffani een handige Italiaan was. Een flomboyante Don-Juan Maar hij was eigenlijk diplomaat. Maar ook priester. En later Bisschop. Maar dan zonder onderdanen. Huh? En men veronderstelt dat hij ook castraat was. Laten we het maar ‘voor waar’ aannemen, dat voegt wat toe aan de beleving, toch?
Cecilia Bartoli is een zangeres met een ongelofelijke drive. Haar stem is uniek, met dat donkere fluweel, met die voor mij verslavende virtuositeit en met dat bravoure. Daarbij haar natuurlijke charme en haar enthousiasme. Het lijkt me onmogelijk om onder haar bekoring uit te komen. Dat hele arsenaal aan middelen haalt ze hier ook uit de kast. Deze elpee is ook een echt boekwerk, met essays over het absolutisme rond de eeuwwisseling van de zeventiende en de achttiende eeuw. Over het huis van Hannover, over een tragisch liefdesverhaal (het zal ook eens niet) en een moord die zich in de buurt van Steffani afspeelden… Een mooi afgewerkt geheel en ik ben er blij mee; voor mij elke keer weer een ervaring.
Wat ik bedacht, toen ik deze elpee een paar jaar geleden aan m’n platen collectie toevoegde, dat het wel muziek was, waar je een paar keer naar geluisterd moest hebben, voordat je de prachtige schoonheid leert waarderen.
En dan sluit ik toch weer af met een paar ‘audio-woorden’. Wat ik soms zie en waar ik mezelf een enkele keer op betrap, is dat we soms te snel conclusies denken te kunnen trekken, als het gaat over het beoordelen van een set. En ik zal de eerste zijn, die u waarschuwt om niet een beoordeling te doen op basis van 1 nummer, dat is niet goed. Net als ‘Mission’; geef het de tijd. Want deze elpee ‘Mission’ brengt me bij bepaalde sets, toch in hogere sferen. Ontspannend zittend op de GamuT lobster chair, heb ik een heerlijke avond. En m’n lief rijkt me een paar seconden geleden een glas wijn aan, Italiaans van aard; wat is het leven soms toch prachtig!
