Waarde lezer,
Vrijdagavond bij het invallen van het schemer, gingen de kippen op stok; zoals alleen kippen dat kunnen: op stok.
Nou is het zo, dat het hok door ondergetekende zo’n acht jaar geleden alhier in elkaar getimmerd is, met de beste bedoelingen; om de kippen een aangenaam verblijf te gunnen. Kunnen schuilen tegen weer en wind en hopelijk worden we dan beloond met af en toe een ei.
Dat laatste; een vers ei, is iets wat ik u allen kan aanraden. Zo’n analoog gelegd ei, vanuit kippen die naast het normale kippenvoer, ook regelmatig ‘met de pot’ mee eten, smaakt vele keren lekkerder, dan zo’n digitaal supermarkt ei. Die laatste ziet er prachtig uit, maar verbleekt wat smaak betreft, toch aanzienlijk.
U begrijpt dus vast wel, dat we met hart en ziel onze kippen vertroetelen en erg tevreden zijn met de eieren-leg-resultaten.
Plots… vrijdagavond niet lang na het op stok gaan en de stilte was ingevallen, openbaarde zich een behoorlijk gekakel. De honden begonnen licht te grommen en spitsten hun oren. Dat laatste gebeurde ook bij ondergetekende; en dat ziet er trouwens wonderlijk uit; maar dat terzijde. Zelfs u voelt het al aan hé; het kon niet anders zijn dan ‘stront aan den knikker’.
Met gepaste, oplettende edoch gezwinde spoed, togen we naar het kippenhok, achter in de tuin. We zagen al dat de buitenren gemolesteerd was; de kippen waren op dat moment overigens doodstil. Zo’n spannings-stilte; kent u vast wel, wanneer u in een (hopelijk) kortstondig ongemin bent met uw geliefde. Niet helemaal hetzelfde, maar het lijkt erop. Jaja, sorry hoor, ik probeer gewoon volledig te zijn met het verschaffen van de informatie.
De schuif ging van de deur en een behoorlijk aantal ogen keken ons wanhopig aan…. een apathische blik van een kip vergeet u uw leven niet weer, mocht u het ooit meemaken. Wat ik niet hoop voor u. Maar dat terzijde. Naar rechts kijkend, keken ook een set indringende ogen ons aan. En ik keek indringend terug en richtte m’n zaklamp op hem. Of op haar; dat is me nog niet duidelijk. Een VOS! Was waarschijnlijk op dat moment net zo geschrokken bij onze snelle aanwezigheid en was anderhalve meter omhoog gesprongen; rechtstreeks het ei-leg-hok in. Wat er van de eieren overgebleven is die er vast gelegen hebben… brr, ik wil er niet aan denken.
Deze impasse hield een tijdje aan, dus m’n lief bedacht dat het een foto momentje was; tja, ze is fotografe. Een snapshot met haar telefoon werd gemaakt. De flits deed de vos zo schrikken, dat hij; of zij, dat weten we nog telkens niet; maar dat terzijde, tegen het hout begon te beuken en vrij snel ook door een kleine opening die ontstond, wist te ontvluchten.
Een zucht van verlichting ging door de nog levende kippen. Jaja, u leest het goed; een kip heeft deze consternatie niet overleefd. Dit hoort kennelijk bij het plattelandsleven. Dus gisterochtend de schade gerepareerd en mijn zaterdag was licht sacherijnig, ondanks het verse ei vanochtend. En de kippen? Ach; die scharrelen weer alsof er niets aan de hand is geweest. En denken vast: ‘het kan verkeren’.
